3/1/14

FALORDIETAS

L’AUGUA SORA (III)
Pasé o tiempo e los ninons crexioron en a casa d’o guarda que los eba replegato, e ni er ni a suya muller dizioron cosa á garra chen sobre l’orichen  d’os nirnos, asinas que totas as chens que los conoxeban pensaban que yeran os suyos fillos.
Pero un diya murié o guarda e la suya muller abié que ir-se-ne t’atra casa chunto á la selba e más chicotona. E cuan a ninona fize quinze añadas murié a suya mai. Allora, a mesacha se fize cargo d’a casa mientres que los chirmans feban triballos u cazaban ta poder mantener-sen os tres.
Dica que un diya, una biella se amané á la casa e estié fablando con a mesacha, mientres os chirmans yeran en a selba picando fusta, e á la fin d’a charrada li dizié;
-No serez goyosos dica que aigaz istas tres cosas: l’augua sora, o paxaro que parla e l’árbol que canta.

A mesacha se alticamé e cuan tornaron os suyos chirmans lis rezenté lo que li eba dito a biella. Allora lo mayor li rezenté qu’ers tamién s’eban trobato á una biella qu’estié fablando con ers e que á la fin lis dié un espiello e un cultro, dizindo-lis que, cuan o espiello s’empañase u lo cultro s’emporcase de sangre, quererba dizir que lo suyo amo se’n trobaba en gran periglo
Asinas que lo chirmán mayor se’n fue á escar as tres cosas que dizié a biella e, antis de prenzipiar o camín, li dié o cultro á los suyos chirmans.
Dimpués de muito caminar, bide á un armitaño debán d’a suya armita, e dezidié preguntar-li si sapeba do se’n trobaban l’augua sora, o paxaro que fabla e l’árbol que canta. L’armitaño li respulié que sí lo sapeba, pero que toz los qu’escaban istas tres cosas quedaban con un maldau e no’n tornaban enxamás.
O chirmán  mayor li respulié qu’er quereba conseguir-las, e allora l’armitaño li dié un bolo con istas instruzions; que cuan beyese que lo camín baxaba, lo dixase rodar, que se aturarba debán d’un mon e que nunca chirase la capeza ta zaga.
O mesache pillé o bolo e, cuan bide que lo camín baxaba, fize lo que l’armitaño li eba dito e prenzipié á puyar o mon, pero á mitá d’a puyada sintié unas bozes que lo clamaban, chiré a capeza e se quedé feito de piedra.
Continará …

Garra chen: nadie
Picando fusta: cortando madera
Parla: habla
Se alticamé: se preocupó
Espiello: espejo
Cultro: cuchillo
Maldau: encantamiento
Bolo: piedra redonda
Aturarba: pararía
Ta zaga: para atrás
Puyar: subir


2 comentarios:

  1. José Ángel Sánchez Ibáñez8 ene 2014, 23:23:00

    Un saludo, Pol. De vez en cuando o me hablan de ti (bien), o me acuerdo de ti, o me hojeo las Falordietas en papel. Más de una le tengo contada a mi hijo mayor, y ahora viene el pequeño, que tampoco se librará. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  2. Gracias por cumplido, siempre alegra que hablen "bien" de uno. Salú e buena añada.

    ResponderEliminar