17/7/14

FALORDIETAS



O REI FARDACHO (V)
Salié atra begata la nobia d’o prenzipe, e atra begata abié conzieto de aquer chuguete. E tamién dizié de mercar-lo, e atra begata li respulié a mesacha que sólo quereba pasar a nuei con o prenzipe. E la nobia azeuté, e atra begata li ité en a lei o charapote de yerbas, e lo prenzipe se durmié, e la mesacha no consiguié dispertar-lo. E, cuan de maitins a choben se’n trobé á las puertas d’o castiello yera asabelo de trista, pensando que á l’atro diya se iban á casar.
Allora se alcordé de lo que li dizié a mai de l’aire, e trenqué a coca. E d’a coca surtié un fuso, una ruaca e un dobiello d’oro. E la mesacha prenzipié á filar debán d’a puerta d’o castiello. E aparixié a nobia que li dizié;
-Cuánto quiers por ixa ruaca, ixe fuso e ixe dobiello?
-Sólo quiero pasar a nuei con o prenzipe, pos he que fer-li un par de preguntas.

A nobia azeuté, pensando en fer lo mesmo que las atras nueis. Pero lo prenzipe, qu’eba abito suenios estranios, abenté a lei. Asinas que, cuan entré a mesacha, se disperté e li pregunté qui yera.
-So a mesacha que se quedé sin parella por cremar o pelello d’un fardacho e trenqué siete pars de borzeguins de fierro antis d’en trobar-te.

En sentir aqueras parolas, o prenzipe reconoxié á la mesacha e l’abrazé pleno de goyo. Dimpués, a mesacha salié d’a cambra e li dizié á la nobia que ya li eba dito as dos parolas á lo prenzipe, e que se’n iba.
Á l’atro diya se zilebraba o bodollo. O prenzipe dizié qu’eba que combidar á la mesacha e, anque a nobia no quereba, o prenzipe terne que terne que sí. E ta la lifara posé á la mesacha á la suya dreita, con gran encarraño d’a nobia … E, dimpués de chentar, o prenzipe se debanté e dizié:
-Tos bo á rezentar un feito que me pasé; “fa muito tiempo, n’eba una caxeta d’oro, que yera lo más poliu que se podeba prexinar. Pero un mal diya lo tresbatié. Dimpués me fizon atra, pero anque yera asabelo de polida, no podeba contimparar-se con a primera caxeta. E de bote e boleyo, un diya dimpués de muito tiempo, en trobé a caxeta qu’eba tresbatito”.
E yo agora bos pregunto; con qué caxeta he que quedar-me?
-Con a primera, con a primera!!!!, - repulión tos os combidatos.
-Ixo mesmo pienso yo tamién. Por isto, dixo á la mía nobia con la que me iba á casar, e me’n bo con ista mesacha, que ye á mía primera parella.

E se’n fuon os dos chuntos ta no tornar enxamás.

Conzieto: capricho
Fuso: huso
Ruaca: rueca
Dobiello: ovillo
Terne que terne: insistentemente
Lifara: banquete, comilona
Caxeta: cajita
Tresbatito: perdido