21/3/13

FALORDIETAS



OS FURTAIRES
Bi eba una begata un armitaño que bibiba solenco en una armita tresbatita en o mon e que se alimentaba de lo poquet que’n trobaba por os arredols. Cuan no escaba de chenta, se dedicaba á la orazión, lo que li lebaba la mayor parti d’o suyo tiempo.
Bibiba d’ista traza tan senzilla e amagata porque yera un ombre qu’enxamás eba pecato, ni de obra ni de pensamiento. Asinas que lo suyo dios li nimbié un anchel ta que toz os diyas li dixase un pan en l’armita, mientres o buen ombre dormiba.
Dica que un diya, en que se’n yera ito luen de l’armita, se’n trobé en un camín con una parella de guardias que lebaban á un preso, e l’armitaño li dizié á lo preso:
-Asinas tos beyez os que ofendez á lo mio dios. A chustizia tos castiga e lugo la buestra alma la se lebará o diaple.

Allora, o dios se ofendié muito por o comentario de l’armitaño, ya que á aquer ombre lo lebaban preso sin de culpa e, ta mostrar o suyo encarraño, li dizié á l’anchel que no tornase á dixar-li más pan.
Cuan á l’atro diya l’armitaño bide que l’anchel no li eba dixato pan, replequé que bellacosa eba feito mal e se ité á plorar.
Allora aparixié l’anchel trayendo una branca de barza xuta, e li dizié;
-O dios te castiga por á tuya imprudenzia, pos o preso yera inozente. No te traigo ya pan, sino una branca de charga xuta que abrás que lebar de contino con tú e la emplegarás como almada. O tuyo dios no te perdonará dica que chiten d’a barza tres branquetas berdas. E dende allora no bibirás d’o pan ni d’os fruitos d’o campo, sino que abrás que albandonar ista armita e minchar de lo que te den demandando por as carreras d’os lucars.

En rematar de fablar l’anchel, l’armita desaparixié, e con era l’anchel, e dende allora l’armitaño se’n trobé sólo, e torné á plorar glarimas baladres.
Continará …

Una begata: una vez
O diaple: el diablo
Allora: entonces
Replequé: entendió
Branca: rama
Barza: zarza
Xuta: seca
Charga: zarza
Chiten: broten
As carreras: las calles
Os lucars: los pueblos
Glarimas: lágrimas
Baladres: amargas

12/3/13

FALORDIETAS



A MOÑA (III)
A mesacha, que sapeba que lo furtaire eba tornato ta bengar-se d’era, li demandé á lo furnero d’o lucar que li fese una moña de lamín esauta á era, e cuan plegué a ora de chitar-se en o leito, chité á la moña en o leito, li ligué una cuerda á la capeza ta que dixese “si” u “no” seguntes era deseyase e se calé debaxo d’o leito t’aguardar.
E li chilé á lo furtaire:
-Ya puez pasar!

Dentre o furtaire tancando a puerta dezaga d’er con zerrullo, se amané á lo leito e dizié:
-Te alcuerdas, Rosa Roya, de que abentés a chenta por a espelunga?

E la moña asintié con a capeza.
-Te alcuerdas, Rosa Roya, de que me tallés a cuerda e me cayé ta baxo?

E la moña torné á asentir.
-Te alcuerdas, Rosa Roya, de as esfriegas de xordicas?

E la moña torné á asentir
-Te alcuerdas, Rosa Roya, d’o barbero que me tallé a cara?

E atra begata asintié a moña.
-Pos agora bes á morir –e la moña negué con a capeza.

Allora o furtaire saqué una noballa e la finqué en o coral. E surtié un chorro de carambel liquido en a suya cara, e íste pensé que yera sangre, e cuan tasté que yera tan dulze, dizié:
-Probe Rosa Roya!, que yo no sapeba que fueses tan dulze, e agora ye cuan me pesa aber-te matato! Perdóname, Rosa Roya!

Allora la prenzipa salié de debaxo d’o leito, se abrazé á er e li dizié:
-Yes á mia parella e te perdono si tu xublidas lo que yo te fize.

Furnero: panadero
Ligué: ató
Tancando: cerrando
O zerrullo: el cerrojo
Allora: entonces
Tasté: probó
Xublidas: olvidas