26/1/17

FALORDIETAS

O BORRICALLO
Un lolo e lo suyo nieto salioron de biache con un borricallo. O nieto eba pasato as bacanzias con o suyo lolo e agora se’n tornaba ta casa d’os suyos pais ta prenzipiar o colechio. Se iban turnando, lolo e nieto, ta montar-sen en o borricallo, e asinas feban o biache más comodo.
En o primer diya de biache plegoron á un lucar. En ixe inte o lolo iba posato sobre o borricallo, e lo nieto iba caminando chunto á er. En pasar por a carrera mayor, bellas presonas s’encarrañoron asabelo cuan bidon á lo biello sobre lo borricallo e á lo ninón caminando. Diziban;
-Parixe mentira!, que biello tan egoista!, be montato en o borricallo e lo probe nirno á piet.

En salir d’o lucar, o lolo se’n baxé d’o borricallo. Plegoron t’atro lucar, e como iban caminando los dos chunto á lo borricallo, una colla de mesaches s’arriguié d’ers, dizindo;
-Qué par de fatos!, ne han un borricallo, e ben os dos caminando mientres poderban ir montatos.

Salioron d’o lucar, o lolo puyé á lo ninón denzima d’o borricallo e continoron o biache. En plegar t’atro lucar, a chen chilé;
-Qué ninón más maleducato!, qué poco respeto!, be montato en o borricallo e lo probe biello caminando chunto á er.

Ya difuera d’o lucar, o lolo e lo nieto se’n puyoron os dos denzima d’o borricallo. Pasoron chunto á una colla de campesinos, e ístos lis chiloron;
-Malas presonas!, no n’ez de coral?, iz á matar á lo probe animal!

O biello e lo nirno se itoron á lo borricallo sobre os suyos güembros. D’ista traza plegoron t’atro lucar. A chen aparixié de totas partis, e prenzipioron á esmelicar-sen d’ers;
-Fatos!, patariecos!, enxamás emos beyito chen tan fata. Ne han un borricallo e lo leban encolletas en puesto de montar-sen …

En salir d’o lucar, o lolo, dimpués de pensar un buen rato, li dizié á lo suyo nieto:
-Para cuenta, bi ha que aber-ne opinión propia e no fer garra causo de lo que diga la chen. Enxamás podrás contentar á tot o mundo.

Lolo: abuelo
Carrera: calle
Bellas: algunas
Colla: grupo
Coral: corazón
Esmelicar-sen: partirse de risa
Patariecos: necios


8/1/17

FALORDIETAS

O FERRERO E LO CAN
Un ferrero n’eba un can,
un can que no feba que minchar,
un can que no feba que dormir,
un can que no feba qu’estar-se chitato.
Enxamás d’a casa cuidé,
sólo se debantaba á la ora d’a chenta,
allora, con gran fiesta,
á l’amo s’amanaba con afalagos de can
por pillar os repuís d’a chenta.
“Ye curioso, que sin clamar-te biengas,
mas no te beigo pasar-te por a ferrería,
de que no te despierte o mallo
e te desore o rudio d’os míos diens mosegando.”

“Ye a mía condizión,
pos so un can e no pas un burricallo.”-dizié o can.

“Pos au de casa mía e beyerás en as demás qué te pasa.”

E se’n fue o can de casa en casa,
fendo de guardián e sin dormir en tota la nuei,
fendo de pastor corriendo dezaga d’as güellas tot o diya,
fendo de cazataire encorriendo chabalins, cuerzos e llebres.

E asinas conoxié que lo destino
á toz mos manda faenas e triballos.

Ferrero: herrero
Can: perro
Chitato: echado
Allora: entonces
Afalagos: halagos, caricias
Repuís: restos
Mosegando: masticando
Cuerzos: corzos