10/12/12

FALORDIETAS



A CASETA BLANCA
Una choben sonié una nuei que caminaba por un camín asabelo de rarizo, que puyaba por un pueyo pleno d’arbols en á cuala tuca bi eba una polita caseta blanca, rodiata por un chardín.
Sin poder amagar o suyo intrés, truqué en a puerta d’a casa, que fue ubierta por un ombre muito, muito biello, con una luenga barba. En o inte en qu’era prenzipiaba á fablar-li, disperté.
Toz os detalles d’iste suenio remanioron tan grabatos en a suya memoria, que durante muitos diyas no pensé en atra cosa. Dimpués abié o mesmo suenio tres nueis continas. E siempre dispertaba en o inte en que prenzipiaba á fablar con o biello. Pocas semanas dimpués, a choben se’n iba con o suyo auto ta un lucar tot o cabo de semana.
De bote e boleyo, aturé l’auto en o marguin d’a carretera. Á la dreita de do i yera, se beyeba o camín d’os suyos suenios.
Se baxé de l’auto e prenzipié á puyar con o coral trucando-li en o peito. O camín puyaba por meyo d’a selba enta lo cobalto d’un pueyo, lo mesmo qu’en os suyos suenio. Á la fin d’o mesmo se’n trobé con a caseta blanca, e lo mesmo qu’en o suenio, se amanaba enta la puerta e trucaba. E como en o suenio, d’era surtiba un biello con a barba luenga e blanca.
-Buen diya buen ombre!, se bende ista casa? –pregunte a mesacha.
-Sí -respulié l’ombre-, pero no li aconsello que la merque. Un pantasma, filla, dondia ista caseta.
-Un pantasma! –repitié a mesacha-, e qui ye?
-Busté –dizié o biello, e tanqué tobamén a puerta.

Nuei: noche
Asabelo de: muy
Pueyo: colina
Tuca: cima
Amagar: esconder
Remanioron: permanecieron
De bote e boleyo: de repente
Aturé: paró
O coral: el corazón
Se amanaba: se acercaba
Surtiba: surgía
Merque: compre
Dondía: ronda
Tobamén: suavemente