20/12/11

FALORDIETAS

OLARIA (VI)
Os biachers cortinón o suyo camín. As montañas e las altas tucas quedaban dezaga. De bote e boleyo, tot se quedé zaboyato por un preto fumo negro, e solo lo brilo d’as codas d’oro alumbraban o camín. D’o fumo negro surtié un mesache bien bestito. Olaria se baxé d’o caballo e s’endrezé enta er;
-O camín ye mui luengo, de seguro que yes eszerrenata. Por fabor, entra en casa mia ta descansar. (o mesache yera la broxa metamorfoseata).
-A berdá ye que si so eszerrenata de tanto caminar. Amuéstrame lo camín a tu casa.

O choben marchaba debán, e prenzipiaba a ubrir una boca plena de catirons cuan Olaria tiré la suya espata e li tallé la capeza. En ixe inte blincón purnas d’o garganchón e tot s’emplené de boiras foscas.
Cuan as boiras espazón, amanixié en meyo d’o camín a broxa con a capeza separata d’o cuerpo. Olaria fiqué la capeza tallata en a suya alforcha.

-Por do bibe ista broxa no puede pasar dengún animal. Agora no se sape que la broxa ye muerta, asinas que la garza no pasará por aquí. Podremos descansar tres u cuatro diyas –dizié lo caballo.

Asinas que Olaria descansé, e dimpués de pillar as riquezas d’a broxa, o cumo d’oro e los potrez continé lo camín dica lo castiello d’o rei. O rei se metié asabelo de goyoso, e organizé una gran lifara. Cuan ya yeran minchando i plegón os dos fillos d’o rei escamallatos e arguellatos.
O rei combidé a Olaria chunto a er, e ísta aprobeité ta rezentar-li la enchaquia d’a suya presenzia por ixas tierras. O rei, dimpués de ascuitar-lo li dizié:
-Ye berdá tot lo que dizes, yo di la orden de secuestrar a los pais d’ixe ninón e tot o bestiar. Yo quereba combidar-te ta que matases a ixa alica que furtaba los mios potrez, t’esqué pero no te’n trobé. Tamién nimbié a los seis fillos de yo ta que te trayesen, o borzeguín que ne has ye d’un d’ers. Quiero fer un pauto con tú, si matas a lo chigán, a l’onso negro e a la broxa que cusiraban os potrez, liberaré a la chen que n’he presa, a tot o bestiar e podrás casar-te con un d’os mios fillos.

A mesacha tiré tot lo que n’eba en a suya alforcha denzima d’a mesa, a capeza d’a broxa, os diens de l’onso e los güellos d’o chigán, e asinas o rei liberé a los suyos presos. Olaria se monté en o suyo caballo, e dimpués de rechazar a lo fillo d’o rei, se’n torné ta lo suyo lucar.
As tucas: las cimas
De bote e boleyo: de repente
Zaboyato: cubierto
Eszerrenata: muy cansada
Os catirons: los colmillos
As purnas: las chispas
O garganchón: la garganta
A lifara: el banquete
Escamallatos: muy cansados
Arguellatos: delgados
A enchaquia: el motivo
T’esqué: te busqué
Nimbié: envié
Tiré: sacó

No hay comentarios:

Publicar un comentario