19/4/20

FALORDIETAS


AS CRAPAS E LO PASTOR
Ista ye una chiqueta falordieta d’un pastor que toz os maitins, con o lusco, saleba con as suyas crapas ta que paxentasen tasca.
Un diya, mientres las cusiraba, doze bucardos baxoron d’as peñas e s’amanoron á las d’er sin medrana. Vide cómo s’achuntaban e paxentaban como si se conoxesen fa tiempo.
O pastor paré cuenta que podeba fer una cosa.
-Como veigo que se levan tan bien, las me levaré totas ta casa e asinas n’abré más.

Con a vara las achunté chunto á er e las endrezé enta lo rafal. Tanto as domesticas como as montesinas obedexioron, e dentroron en a cuadra ta pasar a nuei chuntas.
Á l’atro maitín, o pastor se devanté e fize o chiquet almuerzo; lei e pan con magra. Se metié un chapero de palla e con o tocho en a man se’n fue á la cuadra ta sacar-las á lo mon. Pero cuan iba á fer-lo, prenzipié una gran tronada.
-Pos vaiga!, uei no podrez salir á paxentar. –lis dizié á las crapas.

N’eba que dar-lis de minchar, pero con a plevia yera imposible. A solución yera dar-lis de minchar a tasca reservata ta lo ivierno.
O pastor baxé por a trapa un faxo de yerba xuta e lo trosé. Pero no lis die a mesma cantidá á totas; un zarpato á cada una d’as suyas crapas e tres zarpatos á cada bucardo.
-I sez as mías convidatas, porque agora ísta ye a casa vuestra e no’n quiero que marchez!

As suyas crapas minchoron chusto-chusto, e los bucardos minchoron asabelo de bien. Pasé o diya e la nuei, e de maitins a tronada ya no i yera, feba buen orache. O pastor marché á la cuadra e ubrié a gran puerta de fusta.
-Vienga, á paxentar! Ayere plevié muito e la tasca i será bien buena!

As crapas puyoron á lo mon e se metioron á paxentar con angluzia, mientres que os bucardos se’n fuoron blincando enta las peñas. O pastor no podeba creyer lo que yera pasando e s’encarrañé.
-Sez unas desgraziatas! Tos he dato más tasca que á las mías crapas e asinas lo agradexez! Qué poca vergoña!

Un d’os bucardos ascuité as suyas parolas e li respulié;
-I yes muito entivocato!, a culpa ye de tú!
-Qué a culpa ye de yo?, pero cómo gosas dizir-me ixo?
-Sí, porque estiés inchusto. Á las tuyas crapas lis dies menos de minchar que á nusatras que ni nos conoxes. Si nos quedásenos contú, e un diya plegasen atrás crapas, de seguras que las tratarbas millor que á nusatras. En a vida, os sers más quiestos son lo primero.

O pastor no respulié porque replequé que s’eba entivocato. A crapa n’eba tota la razón.

Lusco: amanecer
Paxentasen: paciesen
Tasca: hierba
Bucardos: cabras montesas
Rafal: granja
Chapero: sombrero
Plevia: lluvia
Trosé: repartió
Zarpato: puñado
Buen orache: buen tiempo
S’encarrañé: se enfadó

No hay comentarios:

Publicar un comentario