CANTA DE OC
Cuan yera yo amorosiadeta d’aquer mesache,
yo yera tan fresqueta como a rosa d’a rosera blanca.
Agora so bien escolorida, que me sé yo por qué,
iste mesache que tanto me aimaba ya no me fabla más.
Mesache, mesache, si me aimabas tanto como fas bier,
si no puez benir á beyer-me durante lo diya, allora bi-ne de
nueis.
O mesache no ha mancato la ora, a ora d’a nuei,
e be á trucar á la puerta: Buena nuei, beroya.
Buena nuei, buena nuei, aimor de yo ta cutio,
Mesache, mesache, si tanto me aimabas como dizes,
no parlarbas d’ir ta España, ista añada no.
Si yo he fablato d’ir ta España, me’n iré t’allá,
e á lo mío aimor li escribiré.
Cuan estié en o puen d’España, ité un sospiro,
Dios, si estase lo mío aimor aquí!
Si fuese d’iste lucar, u d’a redolada,
cantarba bella canta ta lo mío aimor.
L’orichinal en
Occitano.
Quan jo n’èri amoroseta d’aceth galant,
fresqueta n’èri com l’arròsa deu rosèr blanc.
Ara jo soi descolorada no’n sèi perquè,
aqueth galant qui tant m’aimava no’m ditz arren.
Galant, galant si plan m’aimavas com hès véder,
si non pots pas viéner lo dia ç-i donc ser.
Lo galant n’a pas mancat l’òra, l’òra deu ser,
e que se’n va trucar la pòrta: Bèra bon ser.
Bon ser, bon ser, mas amoretas per un jamei,
jo que me’n vau anar tà ‘Spanha no’m veiràs mei.
Galant, galant, si plan m’aimavas com hès semblant,
non parlarés d’anar tà ‘Spanha, non, d’aqueste an.
Si jo èi parlat d’anar tà ‘Spanha que j’anerèi,
e tà las mias amoretas qu’escriverèi.
Quan eth esté suu pont de Spanha possa un sospir,
diu de las mias amoretas si èran ací!
Si jo n’èrei de ceth vilatge, o deus environs,
harí sonar quauqua aubadeta tà mas amors.