26/2/18

FALORDIETAS


AQUER VIELLO, VIELLO VIN (II)
E plegué l’agüerro, e una tardi d’airera una carta de palazio li anunziaba que lo prenzipe d’o reino iba á vesitar-lo. Se metié muito goyoso, e tamién niervudo. Tot eba qu’estar perfeuto!
Asinas que clamé á los criados ta dizir-lis;
-O prenzipe chentará astí maitín. Tanto la casa como los chardins han qu’estar escoscatos. A mesa ha qu’estar perfeuta, o millor mantel, os platos de porzelana e las copas de beire bueno.
A chenta ha d’estar sobrebuena. Os pexes, los más frescos, a carne más tierna e los postres más dulzes e ricos que puedan fer os guisanders.

Os criados se’n fuoron ascape ta organizar-lo tot. Er, tanimientres, se quedé pensando en qué fer con a botella de vin.
-“Será maitín o diya d’ubrir a botella?, ye un prenzipe!, qué puedo fer …?”

O dandalo li feba minchar-se as unglas …
-“Pos no, no la ubriré, no ye un rei, sólo ye que un choven prenzipe que lo se trusquirá en poquez gotez sin tastar-lo como cal, como si estase un vin cualsiquiera.”

E plegué o prenzipe, e chenté en a casa, e bebié vin, pero no tasté a botella de vin espezial porque lo viello no la ubrié.
E asinas pasoron as añadas, dica que l’ombre se fize muito viello e se murié, e murié sin ubrir ni tastar a botella de vin antica.
A notizia d’a suya muerte s’estendillé ascape  por tota la redolada. Totas as chens quereban dar-li lo zaguero adiós. O minchador d’a casa i yera pleno á rebutir, dezenas de presonas s’achuntoron, os criados sacoron tot lo que n’eban de minchar en a casa, e tamién o vin d’a bodega, totas as botellas, dica la d’o vin viello que alzaba l’ombre dende fa más de cuaranta añadas.
Asinas pasan muitas cosas en ista vida, que se dixan pasar aguardando intes millors ta que á la fin se queden sin fer-ne.

Agüerro: otoño
Escoscatos: limpios
Beire: vidrio
Guisanders: cocineros
O dandalo: la duda
Como cal: como es necesario
Alzaba: guardaba


5/2/18

FALORDIETAS

AQUER VIELLO, VIELLO VIN
Se diz que fa muitas, muitas añadas, viviba un ombre muito rico e poderoso con una vida plena de privilechios. Viviba en un casaluzio rodiato de politos chardins, vestiba ricos traches e minchaba cosas que pocas presonas podeban fer-lo.
Cuan pensaba en tot ixo, s’emplenaba de goyo.
-N’he tot lo que un ombre de zincuanta añadas puede deseyar; una gran casa e muitos diners ta poder gastar-ne.

Pero de lo que yera más argüelloso yera d’a suya viella bodega feita en os baxos d’a casa. Rodiatas-ie por as brempas i remaniban dezenas de botellas de vin que ta er yera lo suyo tresoro.
E d’entre totas bi’n eba una asabelo d’espezial por estar la más antica. No dixaba que garra chen s’amanase e de cabo cuan baxaba á vier-la. Li feba morisquetas, la güellaba e pensaba siempre lo mesmo;
-Ista botella ye plena d’o millor vin d’o planeta, e sólo la escorcharé cuan vienga bella presona reyalmén importante. No vo á fer-lo con cualsiquiera, no con chen que no lo merexe, que no sepan tastar-lo.

E un diya pasé por a suya casa un ombre de negozios con una gran reputazión en a ziudat. Mientres charraba con er en a cambra gran, pensé en baxar á la bodega e compartir a suya botella de vin. Pero ascape li se’n fue d’a capeza;
-“No, no, será millor que no! No ye tan importante como ta convidar-li á beber o mío vin. Li daré augua e prou!”

Un par de meses más tardi i plegué o presidén d’o suyo país, e li convidé á chentar. E cuan yeran prenzipiando á minchar, pensé en puyar á botella e beber-la con o presidén, pero á la fin no lo fize. Pensé que a suya ropa yera fiera e antica, e que una presona con tan mal gusto por a ropa no saperba tastar bien o suyo vin.
E asinas dixé pasar atra oportunidat de tastar o suyo buen vin en buena compañía.
Continará …

Brempas: sombras
S’amanase: se acercase
I remaniban: allí permanecían
Morisquetas: caricias
Tastar-lo: probarlo
Cambra: habitación

Fiera: fea