8/1/17

FALORDIETAS

O FERRERO E LO CAN
Un ferrero n’eba un can,
un can que no feba que minchar,
un can que no feba que dormir,
un can que no feba qu’estar-se chitato.
Enxamás d’a casa cuidé,
sólo se debantaba á la ora d’a chenta,
allora, con gran fiesta,
á l’amo s’amanaba con afalagos de can
por pillar os repuís d’a chenta.
“Ye curioso, que sin clamar-te biengas,
mas no te beigo pasar-te por a ferrería,
de que no te despierte o mallo
e te desore o rudio d’os míos diens mosegando.”

“Ye a mía condizión,
pos so un can e no pas un burricallo.”-dizié o can.

“Pos au de casa mía e beyerás en as demás qué te pasa.”

E se’n fue o can de casa en casa,
fendo de guardián e sin dormir en tota la nuei,
fendo de pastor corriendo dezaga d’as güellas tot o diya,
fendo de cazataire encorriendo chabalins, cuerzos e llebres.

E asinas conoxié que lo destino
á toz mos manda faenas e triballos.

Ferrero: herrero
Can: perro
Chitato: echado
Allora: entonces
Afalagos: halagos, caricias
Repuís: restos
Mosegando: masticando
Cuerzos: corzos





No hay comentarios:

Publicar un comentario