30/5/13

FALORDIETAS

OS BIELLOS D’A ESPELUNGA
Yeran uns caminantes que iban por un camín cuan prenzipié á pleber, e cada begata plebeba más, asinas que prenzipioron á itar golladas á dreita e cucha por beyer si en trobaban bel puesto do acubillar-sen. Á la fin bidon una espelunga que yera en o mon, chunto á lo camín, e astí s’endrezoron. E dentro d’a espelunga se’n troboron un biello muito biello con as barbas blanquiñosas e luengas que yera plorando.
-Por qué plora busté?, ha fredo? –li demandoron.
-No, no siñors.
-Ha fambre?
-No, no siñors.
-Se ha muerto bel familiar?
-No, no siñors.
-Pero, allora …, por qué plora busté?
-Pos que me ha atochato lo mio pai!
-Pero siñor!, e ne ha busté pai encara?
-Sí, si siñors
-E por qué li ha atochato lo suyo pai?
-Por cosa, porque ha quiesto.
-E do ye agora lo suyo pai?
-Dentro d’a espelunga.
-Se puede entrar á bier-lo?
-Si siñors, entren bustez.

Dentroron en a espelunga por un pasadizo e plegoron ta una cambra en do i yera o pai d’o biellet ploricón. O biellet n’eba tota la cara d’a mesma color que la tierra, ya no n’eba de palas, catirons ni caxals en a suya boca, a zoqueta li se achuntaba con o naso …, asinas que parixeba que no bi eba en o mundo dengún biello tan biello con er.

Espelunga: cueva
Plebeba: llovía
Golladas: miradas
Cucha: izquierda
Acubillar-se: cobijarse
Atochato: golpeado
Pai: padre
Cambra: habitación
Palas: incisivos
Catirons: colmillos
Caxals: muelas
A zoqueta: la barbilla
O naso: la nariz

No hay comentarios:

Publicar un comentario